Ter afscheid van directeur Gijs Frieling en ter meerdere ere der schilderkunst is W139 vakkundig volgeschilderd. En ook hier weer een voorname rol voor de stripkunst. In Nederland krijgt de strip nu eindelijk erkenning als kunstvorm. Soms vind ik het weinig nut hebben om een striptekening op doek te schilderen, liever blader ik in een boek. Maar hier in W139 is het op de muur geschilderd en feitelijk een groot stripverhaal waarin we als bezoekers kunnen dwalen.
Het is een meerdelige wandschildering naar de roman Doctor Faustus van Thomas Mann. Negen schilders hebben elk taferelen uit het boek in plateaus omgezet en gezamelijk zijn ze tot een compositie op de muren van de tentoonstellingsruimte gekomen. Tussen de scenes in staan de sponsoren, geschilderd als onderdeel van het geheel.

Nog een bijkomend voordeel: na het bezoek aan deze kijkdoos zal niemand het nog in zijn hoofd halen te zeuren over de ‘dood van de schilderkunst’.  Tot 30 mei te zien in de Warmoestraat (achter de Bijenkorf) in Amsterdam.

Other than in science fiction, it has no narrative. Aldus Anish Kapoor in gesprek met Donna de Salvo in de prachtige monografie over Kapoor uitgegeven voor Phaidon.

Bij het lezen hoor ik regelmatig mijn yoga  lerares in mijn hoofd. Hoe ze ons erop wijst dat we de ruimte om ons heen kunnen voelen, zo is Kapoor altijd bezig met het object en de ruimte erom heen. Object en non-object. En vanzelfsprekend met de huid van het beeld dat nu eeenmaal het vlies tussen de binnen- en buitenruimte is. En via die huid komt hij dan weer bij het vlees, zoals zichtbaar in de wasbeelden van de laatste jaren. Want naast abstract is het werk van Kapoor concreet. Het is een complexe en vanzelfsprekende combinatie van formele beeldhouwkundige elementen, mythes, sex en verdwijnen. Het combineert vele schijnbaar tegenstrijdige elementen. Het resultaat is echter nooit gecompliceerde beelden maar juist heel eenvoudige objecten die rechtstreeks door lijf en hersenen ervaren kunnen worden.

(de foto toont geen werk van Anish Kapoor maar is door mij genomen op het Arsenale terrein in Venetië)

Marian Cramer Projects is een nieuwe galerie in Amsterdam. De eigenaresse heeft haar garage omgevormd tot galerie. Ik was daar eind januari bij de opening van de expositie van Jurriaan Molenaar.

Hoewel het een kleine ruimte betreft was het een mooie expositie. Goed werk en zorgvuldig ingericht. Ik begreep dat Marian Cramer tot voor kort conservator bij Het Stedelijk was. De  galerie heeft (nog) geen website, meer informatie heb ik ook niet. Zo weet ik niet of ze ook elders exposities gaat organiseren.Wel inspirerend zo’n start vanuit huis.

De expositie van Jurriaan is t/m 31 maart op afspraak te bezoeken, tel. 06 14780171.

Zoals ik in mijn vorige stukje schreef was is niet enthousiast over de Biënale van Venetië. Na de eerste dag in de Giardini ergerde ik me aan de gemakzucht waarmee de tentoonstellingen samengesteld waren. Ik herinnerde me dat halverwege de jaren 90 dit soort ergernis geregeld ervoer en dat het me toen motiveerde om het zelf beter te doen en, samen met Hanneke van Buitenen, de expositie Mycelium te organiseren. Nu vroeg ik me juist af of ik nog wel wilde exposeren.

Deze gedachten had ik op weg naar het Palazzo Fortuny. In dit voormalige atelier van fotograaf, textiel- en toneelontwerper en schilder Mariano Fortuny vond de expositie In-Finitum plaats. Een project van de Belgische kunstverzamelaar en handelaar Axel Vervoordt. Over vier verdiepingen waren 300 kunstwerken te zien “The works of art range from archaeological non-finished items over incomplete Old Master paintings to contemporary installations capturing the infinity. The works on show come from the collection of Axel Vervoordt, from the Musei Civici Veneziani and from various public and private collections all over the world.”

De expositie begon op de begane grond in donkere kelders waar de werken met spots uitgelicht waren, op de eerste verdieping was het ook tamelijk duister en waren de wanden met textiel bekleed, op de tweede verdieping en zolder was er wel volop daglicht.

Een zeer intrigerende tentoonstelling waarin de individuele kunstwerken autonoom bleven én opgingen in een geheel. Dit was voor mij het tegendeel van de schijnbare gemakzucht op de Biënale. Deze verzameling werken was met zorg gekozen en tentoongesteld vanuit liefde voor kunst. Ik kreeg weer zin om zelf aan een expositie te werken.