Ik bezocht Museum Arnhem. Mijn verwachtingen waren laag omdat ik een negatieve recensie in NRC gelezen had. Het was echter veel slechter dan ik verwachtte en zelf voor mogelijk hield. De slechtste collectie tentoonstelling die ik ooit gezien heb. De kunstwerken werden gepresenteerd als illustratie bij een vaag klimaat verhaal. Hoogst beledigend voor de kunstenaars. Museum Arnhem heeft wel degelijk een goede collectie maar beseft dat zelf niet.
De zaalteksten waren op lagere school niveau, bij de werken nauwelijks informatie maar vragen als ‘waar denk je dat dit van gemaakt is?’.

Ook fysiek was het verschrikkelijk. Spuuglelijke vitrines voor sieraden, zo erg dat ik niet kon kijken. In de zalen stonden armoedige tussenwandjes met een houten balk er op gemonteerd. Waarom?

Ongekend slecht was dit, na een half uur (!) stond ik weer buiten, misselijk van de vitrinebakken en boos vanwege de minachting voor kunst en publiek.

Entangled life van Merlin Sheldrake bevestigt en verrijkt het denken van Spinoza en ook het Rhizome concept van Deleuze&Guattari. Het bevestigt ook een aantal van mijn eigen ideeën waaronder dat over computers en AI. Biologie is veel interessanter dan ICT. Biologie is onderzoek naar leven, ICT is rekenen. LEVEN is veel gecompliceerder, uitgebreider, meervoudiger dan rekenen.

Een IQ test meet aangepastheid en kopieeraanleg. Is intelligentie napraten?
AI = Aanpassings Instrument

Al jaren erger ik me aan leuke dingen voor aan de wand kunst op beurzen. Kunst gaat niet om leuke dingen.
Documenta 2022 gaat niet om verhandelbare objecten maar om uitwisseling en samenwerking. Vanuit het idee kunst.

Ik begin vandaag aan Meeting the Universe halfway van Karen Barad, een natuurkundig filosofisch boek over verstrengelingen, over LEVEN waarvan mensen, in al hun samenstellingen en verbindingen, deel uit maken. Zoals Spinoza al schreef: het is onzin om te denken dat wij mensen naast de Natuur staan.

Werd mij recent gevraagd.
Ik denk om dezelfde reden waarom ik naar film, museum, theater enzovoort ga. Om van schoonheid te genieten, geboeid te worden, andere zienswijzen te leren kennen. ‘Kunst is een vorm van denken – niet alleen het resultaat van een denkproces, maar ook de aanzet ertoe.‘ las ik een oratie van Hanneke Grootenboer.

Het laatste essay dat Gilles Deleuze publiceerde heet Immanence: A Life.
Een leven, niet Het of Mijn maar Een.

Toen de vraag gesteld werd las ik in Darkmans van Nicola Barker. Een complex en rijk boek met bijzondere mensen en gebeurtenissen, hoewel die mensen wellicht niet opvallend bijzonder zijn. Het zijn mensen met ieder een eigen gedrag en ervaring van de werkelijkheid.
Ik antwoordde dat ik ook lees ter vermaak en om bezig te zijn.
15 Februari schreef ik:
het Zijn is voldoende,
toch blijft Zarahtoestra zijn grot verlaten om tot de mensen de (s)preken. Vergeefs, maar toch. Spinoza, Nietzsche, Deleuze, zij allen studeren, denken, ontwikkelen zich en willen anderen ontwikkelen. Zijn, een Leven is voldoende maar weinigen willen hun leven in meditatieve toestand doorbrengen. Enerzijds is Zijn, een Leven voldoende tegelijkertijd biedt het vlak van immanentie ruimte tot verkenning, ontmoeting. Zijn. Een Leven. Meditatie. De intuïtieve liefde tot Natuur. Het accepteren, deelnemen in, liefhebben van Natuur.

Als ik Deleuze en/of Guattari lees ontstaat er direct beeld in mijn hoofd, dat ik vervolgens vertaal naar mijn abstracte foto’s. Dat heb ik bij romans niet, maar het stimuleert wel mijn denken. En geeft mij het gevoel dat het mijn leven en welzijn verbetert. En het is troost, helpt het leven accepteren?