Een term bedacht door Theo van Doesburg. Dat ontdekte ik pas recent.  Lang gelden huurde ik platen bij de Centrale Discotheek in Rotterdam. Veel platen die ik leende kwamen uit de bak Musique concrète. Ik denk dat het betekent muziek als geluid, niet refererent aan iets anders. Wat het daadwerkelijk betekent weet ik nog steeds niet.
Art concret vermelde het niet-refererende in haar manifesto. Kunst die niet verwijst naar iets in de waarneembare werkelijkheid.

In mijn Rotterdamse tijd werkte ik onder andere met beton, om concrete art zo konkreet mogelijk te maken.
Beeldende kunst is voor mij allereerst de visuele ervaring. Ook conceptuele kunst moet beeldend getoond worden. Het idee is nooit belangrijker dan het beeld.

Ik denk dat het van belang is dat een kunstenaar werkt vanuit een gedachte, dat zij weet waar ze mee bezig is en zich tegelijkertijd laat verrassen, zich kan verbazen over het zelf gemaakte beeld. De toeschouwer hoeft hier geen kennis van te hebben, die kan kijken en in het eigen hoofd ideeën vormen.

I came upon the word in a book by Gloria Maure about Sigmar Polke. And I love the word in combination with art. Good works of art are apparitions. And that goes for concrete art as well.

Ik denk zelf eerder aan de oneindige hoeveelheid beelden en informatie die de natuur is. De pracht van het heelal. De kracht en schoonheid van natuurwetten.
Ik ben niet bang voor het onbekende, ik voel noch de religieuze noch de wetenschappelijke dwang tot een volledige verklaring. Wel leer ik graag en tracht ik zaken te begrijpen, doorgronden. Persoonlijk is het verzamelen van informatie onderdeel van het leven en het blijven ontwikkelen.
Een totaal andergebruik van de term big data. Mij boeit vooral de schoonheid en raadselachtigheid van netwerken, patronen, het onbekende en bekende.

vastgelegd.

In de vorige eeuw maakte ik beelden vanuit het theme: de onmogelijkheid van bescherming.  Volledige veiligheid is niet mogelijk en in het streven ernaar sluit je jezelf op.
Na nine-eleven is dit theme actueler dan ooit. Onder het motto veiligheid staat iedere burger onder voortdurend toezicht.
Voor ‘onze eigen veiligheid’ leven we volgens eeen gevangenisprotocol, zonder dat er een rechter voor nodig is. Sterker nog zonder we iets misdaan hebben. Maar dat kan wel, de mens is zondig.