peeping

blog, kunst / /

Peeping is de titel/ het thema van de nieuwe FOAM magazine. Vanzelfsprekend een voor de hand liggend onderwerp in deze tijd van alomtegenwoordige camera’s en onverzadigbaar exhibitionisme. Wat me bij het doorbladeren verbaasde is dat het bij veel series niet duidelijk is of het in scene gezet is of niet én dat dat er niet toe doet. Het maakt wel verschil of de gefotografeerden, in zoverre als ze herkenbaar zijn, toestemming hebben gegeven voor publicatie.

En ik vroeg me direct af: wat is de meerwaarde van het publiceren van dit soort beelden als zijnde kunst. Wat is het kunstzinnige element in het opblazen van Google streetview foto’s en daar je eigen naam aan verbinden? Ik vraag me ook af wat Google ervan vindt dat iemand hun foto’s hergebruikt en daar dan ook nog copyright op claimt. Volgens de schrijver van de begeleidende tekst is het originele van fotograaf Michael Wolf dat hij de Google foto’s fotografeert vanaf het beeldscherm. Oftewel foto’s van foto’s, de onnozele bezigheid waar ik me ook graag mee bezig houd en waar ik recent wat voorbeelden op dit blog toonde.

Een andere serie toont jonge vrouwen in tienerkamers die zichzelf fotograferen, al of niet met webcam. Dit refereert tamelijk plat aan een bekend fenomeen. Ik ga nog lezen wat de toelichting is bij deze portfolio. Ik vraag me wel af waarom er geen serie is gemaakt met foto’s van dating en community sites met daarbij een degelijk essay over dit fenomeen.

Wat ook opvalt: het is allemaal zo netjes en braaf. Alsof het enkel om de esthetische waarde gaat van een onschuldig fenomeen. Het feit dat we doorlopend gefotografeerd en gefilmd worden en hier zelf ook veelal aan mee doen is helemaal niet zo onschuldig.

ja, ik doe het ook. guilty as hell

kennis

weblog / , /
Derrick de Kerckhove tijdens de start van de Sonic Acts XIII conferentie

In doen/werken ontwikkelt men kennis. In lezen ontwikkelt men kennis. Louter studeren leidt niet tot kennis. Zijn boeken een bron van kennis of moet de kennis in ons hoofd ontstaan?

Wat is kennis? Inzicht, feitenkennis? Op school moest ik feitenkennis uit de geschiedenis leren. Dat lukte prima, maar een paar dagen na een toets was dat weer verdwenen. Ik denk dat geschiedenis in de vorm van verhalen langer beklijft dan in de vorm van datumlijsten.

infinite jest

blog / /
dark matter 7

Meer dan een jaar deed ik over het lezen van Infinite Jest van David Foster Wallace. Ik las voor het eerst over deze schrijver in september 2008. Ik was in New York en de New York Times berichtte over zijn dood. Dat was daar groot nieuws. Zijn werk leek me interessant en ik kocht drie boeken, twee romans en een essaybundel. Ik begon heel verstandig met zijn eerste roman The broom of the system, hierdoor kon ik aan zijn schrijfstijl en denkwijze wennen.

Daarna las ik enkele essays. Foster Wallace is zo’n schrijver die in zijn essays dezelfde eigenzinnige blik toont als in zijn romans. En ook de zelfde rijke schrijfstijl voert. Er lijkt geen verschil tussen werkelijkheid en fictie. En waarschijnlijk hoort dat ook zo, is er geen verschil.

Infinite Jest is een uitdaging, een avontuur, een gekkenhuis. De romantiek die zo hoort bij de literaire wereld komt in de Verenigde Staten het meest tot uiting in het concept van The Great American Novel. Zoals de walvis uit de titel van Moby Dick of het boek van de Dood en het Violet van Reve. Een boek van mythische proporties die alle andere boeken over de essentie van de Verenigde staten overtreft.  Regelmatig vinden  Amerikaanse recensenten het nodig om een nieuwe roman die eretitel te geven.  Infinite Jest is in mijn visie het boek dat het beste aansluit bij het concept. Het geeft een doortastend beeld van de Amerikaanse maatschappij en is literatuur op het hoogste niveau. En literatuur op hoog niveau kent Amerika ruim. Het is zowel het land van het platste vermaak uit Hollywood als de beste kunst van de afgelopen decennia.

Infinite Jest is 1100 dichtbeschreven pagina’s dik. Eén van de hoofdpersonen onthoudt alles wat hij leest en leert zo o.a. het Engels woordenboek uit zijn hoofd. Ik denk dat dit één van de vele  autobiografische elementen is, ik heb nooit eerder een boek gelezen met zo veel verschillende woorden. Het is geen makkie om te lezen en dat hoeft ook helemaal niet, zoals Dave Eggers ook schrijft in zijn inleiding. Het is een geestverrijkende klus. Het is ook vaak komisch.

debuteren op je negentigste

weblog /
picture from picture

Millard Kaufman, Amerikaans scenarioschrijver,  debuteerde als romanschrijver op zijn negentigste. Deze week is zijn tweede boek uitgekomen, een jaar na zijn dood op tweeennegentigjarige leeftijd. Dit is geen herintreden maar het is wel bemoedigend.

De boeken, Bowl of Cherries en Misadventure, worden uitgegeven door McSweeney’s.

bescheidenheid

weblog / , /
outer space in nimk

De combinatie van Sonic Acts en Beagle helpt in het zich bewust zijn van de eigen plaats.

Tijdens het Sonic Acts toonde een sterrenkundige hoe klein ons sterrenstelsel is en hoe het tamelijk aan de rand ligt van het heel grote heelal. Een week eerder vertelde een geneticus hoe weinig mensen genetisch verschillen van andere diersoorten. Nadat hij eerst al had laten zien hoe al het leven op aarde dezelfde oorsprong heeft. Nu heb ik altijd al het besef gehad dat ik maar een heel klein zandkorreltje ben die bovendien slechts heel kort leeft. Deze recente sterrenkundige en biologische bijscholing bevestigd dit weer eens en het is een heerlijk rustgevende gedachte.

we zijn allen fotografen

blog, kunst / /
ijburg bij nacht

Dat is niet waar, maar het aantal mensen dat een camera met zich mee draagt en gebruikt is groot. Dat neemt niet weg dat er ook velen er hun beroep van kunnen maken. In tegenstelling tot veel geklaag is er een inflatie in dit soort beroepen. Professionele fotografie wordt erkend en gewaardeerd. We zijn ook allen schrijver. En filmer.

foto’s fotograferen

blog, kunst / /
uit spacy, film van Takashi Ito

Het levert soms mooie plaatjes op, maar het blijft een onnozel gedoe dat fotograferen van films en foto’s.

we disconnect eachother

blog, kunst / , /
foghole (picture during performance of Yutaka Makino)

Duncan Speakman,  about walkmans/iphones.

We also disconnect ourselves form our surroundings while connecting to someone by phone. The difference between private and public space is changing. People talk about intimate things in public space, surrounded by other people who have no relationship to them.

inspiration

blog, kunst / /

The main reason why conferences like Sonic Acts are so great is the inspiration they bring. Listening to artists and scientists who talk about their work with passion brings new ideas and gives a stimulus to think and create. The artists in Sonic Acts have insight in their work and are willing to share it.

Annea Lockwood

During the day-program artists talked about their works and their ideas and in the evening  we could experience the work in Paradiso.

Naut Humon

Thinking and creativity. Science and art. What was the most inspirational for me was the open exchange between people. It was not thinking ‘out of the box’, none of us had any interest in boxes :).

making pictures of pictures

blog, kunst / /

monolake

A rather silly activity during the Sonic Acts 2010 festival: making pictures of performances and presentations. What makes it even more silly is the compact camera I used. So I end up with low quality pictures of screened pictures by others. They are useful in helping me remember information the speakers  brought. But it didn’t bring me a visual overview of the festival.

presentation by Raviv Ganchrow

internet wordt te serieus genomen

blog, kunst / , /

led there be light
Bedacht ik bij het bezoeken van de expo Versions in het NIMK. Zelfs een groot deel van de gepresenteerde webkunst heeft een hoog puberaal gehalte. Ook activistische kunstenaars komen vaak niet verder dan flauw vandalisme.

onderduiken in licht en geluid

blog, kunst / /

Komende dagen ben ik op het Sonic Acts festival. Vier dagen lang ondergedompeld in electronische klanken, omgevingsgeluiden, omringd door speakers, kijkend naar al of niet abstracte beelden en luisterend naar boeiende sprekers. De fotocamera gaat mee. Wilt u horen waarmee mijn oren verwend worden download dan mooie tracks op de site van Monolake.

slimme telefoon

weblog / /

foam

Vanochtend vroeg ik me af wie de naam smartphone verzonnen heeft. Daar moet toch iemand als eerste mee gekomen zijn? Misschien een science fiction schrijver? Of een medewerker van IBM (waar volgens de wikipedia de eerste smartphone ontwikkeld is) ?

Dankzij mijn vuilniszak was de tweede gedachte dat de twee Amsterdamse fotomusea passende namen hebben. Huis Marseille is een voornaam instituut in een statig pand met serieuze exposities. foam is luchtig, licht, fris, soapie.
Maar dan herinner ik me de Savon de Marseille en besef dat ook deze ochtendgedachten weer niks meer zijn dan een zeepbel.

zeep

space is the only truly abstract quantitity

blog, kunst / /

zonder titel (arsenale)

Other than in science fiction, it has no narrative. Aldus Anish Kapoor in gesprek met Donna de Salvo in de prachtige monografie over Kapoor uitgegeven voor Phaidon.

Bij het lezen hoor ik regelmatig mijn yoga  lerares in mijn hoofd. Hoe ze ons erop wijst dat we de ruimte om ons heen kunnen voelen, zo is Kapoor altijd bezig met het object en de ruimte erom heen. Object en non-object. En vanzelfsprekend met de huid van het beeld dat nu eeenmaal het vlies tussen de binnen- en buitenruimte is. En via die huid komt hij dan weer bij het vlees, zoals zichtbaar in de wasbeelden van de laatste jaren. Want naast abstract is het werk van Kapoor concreet. Het is een complexe en vanzelfsprekende combinatie van formele beeldhouwkundige elementen, mythes, sex en verdwijnen. Het combineert vele schijnbaar tegenstrijdige elementen. Het resultaat is echter nooit gecompliceerde beelden maar juist heel eenvoudige objecten die rechtstreeks door lijf en hersenen ervaren kunnen worden.

(de foto toont geen werk van Anish Kapoor maar is door mij genomen op het Arsenale terrein in Venetië)

gaat dat zien

blog, kunst / /

zaaloverzicht
zaaloverzicht

David Jablonowski in het SMBA.

Soms is het fijn in een tentoonstelling te zijn. Bij deze tentoonstelling gaf de persinformatie me zowel het idee dat het iets bijzonders kon zijn als dat het kunstenaarstroep kon zijn. De enige afbeelding op de site van het SMBA sprak me niet aan.
Toch ging ik kijken en daar was ik blij om. Ruimtelijk, poëtisch, tactiel, robuust. Nou ja, gewoon kijken en je eigen beeld en gedachten vormen. Nog tot 14 maart.

garage sale

blog, kunst / /

Townhall
Townhall (foto van www.jurriaanmolenaar.com )

Marian Cramer Projects is een nieuwe galerie in Amsterdam. De eigenaresse heeft haar garage omgevormd tot galerie. Ik was daar eind januari bij de opening van de expositie van Jurriaan Molenaar.

Hoewel het een kleine ruimte betreft was het een mooie expositie. Goed werk en zorgvuldig ingericht. Ik begreep dat Marian Cramer tot voor kort conservator bij Het Stedelijk was. De  galerie heeft (nog) geen website, meer informatie heb ik ook niet. Zo weet ik niet of ze ook elders exposities gaat organiseren.Wel inspirerend zo’n start vanuit huis.

De expositie van Jurriaan is t/m 31 maart op afspraak te bezoeken, tel. 06 14780171.

html, body {
width: 100%;
height: 100%;
}

arts task is to contribute to evolution

blog, kunst / , /

in afwachting

Aldus Pipilotti Rist op de site van Cinema Reloaded. CR is een nieuw project van het International Film Festival Rotterdam waarin het publiek gevraagd wordt co-producent van films te worden.

Laat kunst niet enkel afhankelijk zijn van subsidies en daarmee van niet persé kunstminnende politici. Kies zelf welke filmmaker je wilt steunen, wordt co-producent.

Scroll to Top