Ik blijk toch steeds evenzeer van een goedgeplaatste brandblusser te kunnen genieten als van een goed kunstwerk. Dat is niet vreemd, je kunt ook van appels én peren houden.

Een beschaafde party in de Spinnerei in Leipzig. Slappe muziek die onverdraagbaar was door de galm in de oude fabriekshal Barprijzen die ver boven het Leipziger gemiddelde lagen terwijl een aanzienlijk deel van het publiek onder het inkomens gemiddelde zat. Maar de rest van de berichten die nog volgen over Leipzig zullen allemaal juichend positief zijn :).

Houellebecq’s meeste recente roman, De kaart en het gebied, gaat in mijn lezing voornamelijk over eenzaamheid. Regelmatig dacht ik aan de romans van Sartre, hetgeen gestimuleerd werd door het herhaaldelijk gebruik van het werkwoord walgen. Houellebecq is ook in dit boek weer op zijn sterkst als observator van onze cultuur en het menselijk gedrag. Zoals altijd combineert hij mededogen en misantropie. Soms zwelgt hij teveel, wordt het te romantisch en uit hij zelfmedelijden. Gelukkig is er ook weer zelfspot om het leesbaar te houden. Zijn alter-ego is beeldend kunstenaar Jed Martin en de schrijver van Elementaire deeltjes is zelf ook één van de hoofdfiguren in het boek.
Houellebecq heeft vaak geschreven over het rampzalige van wereldverbeteraars en het politiek idealisme van Sartre staat dan ook ver van hem. Toch laat hij in dit boek merken dat hij ze ook soms benijd die idealisten. Het najagen van waandenkbeelden kan het leven eenvoudiger en dragelijker maken.

Op de achterflap staat dat Houellebecq zich vernieuwd heeft, zelf vind ik het 100% vintage Houellebecq. Helaas ook weer met een stukje toekomstkijkerij op het eind, zijn grote zwakte. Maar dan heeft hij al zoveel krediet opgebouwd dat dat vergeven en vergeten kan worden.