we hoeven geen dingen te maken – leven en (ver)beelden
beelden:
1) Beeldhouwwerken 2) Dichterlijk voorstellen
verbeelden:
1) Aanmeten 2) Acteren 3) Denken 4) Dromen 5) Fantaseren 6) Inbeelden 7) Indenken 8) Menen 9) Representeren 10) Schijnbaar 11) Uitbeelden 12) Verpersonificeren 13) Vertolken 14) Voorstellen 15) Vorm geven aan 16) Vormgeven aan 17) Wanen 18) Zich inbeelden
HEEN EN WEER LEZEN
Ik lees vandaag Bewustzijn en leven, een lezing van Henri Bergson uit 1911 en ik leg in mijn hoofd informatie hieruit naast het recente Entangled life van Merlin Sheldrake. Sheldrake vult Bergson aan en daardoor beïnvloed hij Bergson ook. Zij beïnvloeden elkaar door de combinaties die wij als actuele lezers maken.
HERLEZEN
is het nut van de boekenkast. Lezen is een activiteit, het is niet recreatief, men consumeert een boek niet, men gaat er een relatie mee aan.
Dit actieve leven maakt verbindingen. Tussen boeken maar ook films, muziek, wandelingen, enzovoort enzoverder.
Een BOEKENKAST is een vriend en huisgenoot.
Wat is het verband tussen deze tijd en het GEBREK AAN FILOSOFEN, aan scheppende FILOSOFIE?
FILOSOFIE is verbonden met KUNST beiden zijn afhankelijk van CREATIVITEIT, komen hier uit voort. In dit digitale tijdperk is er een gebrek an creativiteit.
AUTISME is de norm, een bijzonder soort autisme*, een gezamenlijk na-apen. We doen allemaal hetzelfde, we DENKEN NIET. We hebben geen ruimte, geen tijd voor creativiteit.
We klampen ons vast aan MENINGEN, zonder te denken, RADELOOS.
*vermomd als sociaal, een nep sociaal zonder solidariteit
Ik ontdekte recent het boek Black Athena van Martin Bernal, dankzij De Appel. Een studie waarin de mythe dat de oorsprong van onze cultuur en denken in Griekenland ligt ontkracht wordt. Dat blijkt een negentiende eeuwse geschiedsvervalsing te zijn. Griekenland was een kolonie van de Egyptenaren en Phoeniciërs en dáár ligt de oorsprong van onze cultuur. Racisme en antisemitisme zijn de oorzaak van deze geschiedsvervalsing. Ik lees het met grote interesse.
Ik zocht gisterenavond op internet naar een boek over Egyptische filosofie en kwam o.a. bij de Ritman Library uit. Als ik op Wikipedia lees over Hermes Trismegistus en de Gnossis, dat enigzins vergelijkbaar is met de intellectuele liefde tot god, begrijp ik meer van de interesse in Spinoza van de Ritman Library (dat tegenwoordig Ambassade van de vrije geest heet). Spinoza is natuurlijk veel helderder omdat hij de poespas van geloof en bijgeloof eerst opzij geschoven heeft. Maar als ik Black Athena uit heb ga ik waarschijnlijk wel iets lezen over Egyptische filosofie en aanverwanten.
Nu het duidelijk is dat we het verknald hebben wordt er geacht onder de term post-human waarin een wereld gedacht wordt waar wij onderdeel van zijn, niet waar we meester van pretenderen te zijn. We is hier de Europese mens (al of niet in de VS wonend) want er zijn mensen die nooit meegegaan zijn in onze waanzin, of pas laat en schoorvoetend. Er is zoveel kennis en denken buiten de filosofie, buiten het Europese denken. De oorspronkelijke bewoners van Oceanië, van Africa voor de Europese plunderingen.
Het grappige van het boek The Plains van Gerald Murnane is dat het uitnodigt tot en studie over het boek.
Het boek verhaalt over het onderzoek ten behoeve van een te maken film over the plains. Die film komt er niet omdat de filmmaker niet tot het beeld komt dat hij wil verbeelden. Dit beeld bestaat hoogstwaarschijnlijk niet. En daarmee is het ook een filosofie boek, waar ook over geschreven wordt in The Plains. The Plains is een studie naar the plains, schrijven, waarnemen, verbeelden, enzovoort enzoverder.
En het nodigt dus uit tot een studie. Boeiend.
Tijdens mijn tweede bezoek aan de Mike Kelley tentoonstelling in het Stedelijk bedacht ik dat kunst maken er vooral omgaat te doen wat je wilt doen. Daartoe moet je wel weten wat je wilt.
Ik zag gisteren A film about Sol LeWitt in Eye/filmuseum. Geweldig. Hij draaide maar een paar dagen, maar komt op de tv via mede-producent AVRO. Ik was blij dat ik hem op groot scherm zag. LeWitt zelf was enkel te horen (uit een radio-interview uit 1974), die liet ons in zijn werk zien wat hij wilde laten zien. Ook waren er mensen aan het woord die met hem gewerkt hebben, assistenten, curatoren, directeuren en een buurvrouw.
Ik ga hem zeker nog eens zien, om verder te denken over de verbindingen met Spinoza, Zen en ander geluk.
Maar het komt wel: het thema van Sonic Acts 2013 is Dark matter. Kunst en theorie over zwarte gaten en zwarte energie. In woord, beeld en geluid. Ik kijk er nu al naar uit (met nachtkijker vanzelfsprekend).
Het is niet slecht vertoeven in Amsterdam. Naast het heerlijke hernieuwde Stedelijk is ook het Filmmuseum een fijne plek. In de ruime tentoonstellingzalen nu werk van Isaac Julien (zie foto hierboven), Fiona Tan en Yang Fudong. Film in de ruimte, film op meerdere schermen, film waar je je ook lichamelijk toe moet verhouden.
In de boekhandel van het Stedelijk kocht ik een boek van architect Rem Koolhaas en curator Hans Ulrich Obrist over de Metabolisten met als titel Project Japan, metabolism talks.
De Metabolisten waren Japanse architecten van na de tweede wereldoorlog die als beweging naar buiten traden. Initiator was architect Kenzo Tange.
Het boek is opgebouwd rond een aantal interviews met betrokkenen die nog leefden in 2005, Tange zelf stierf dat jaar.
Het is een boeiend boek. Als portret van een architectuur beweging en haar leden; Japan als land in wederopbouw na de desastreuze tweede wereldoorlog; de culturele aspecten van Japan; als portret van Tange en de andere architecten en als portret van Koolhaas. De laatste herkent zich duidelijk in Tange en vind hem inspirerend.
Koolhaas is een liefhebber van architectuur en geïnteresseerd in de geschiedenis en de theorie ervan. Vanaf het begin van zijn loopbaan heeft hij studies geschreven en ook nu is het voor hem even belangrijk als ontwerpen. Hij blijkt niet zo gelukkig met de status van architectuur in deze tijd. Het sterrendom van de architecten, de gebouwen die vooral moeten imponeren, het gebrek aan samenhang.
De schutting is er al klaar voor.
Nu nog de entree aanvegen. Gelukkig kunnen we tot de heropening volgend jaar nog veel genieten van kunst in het Stedelijk. En vooral ook geen recensies over dat geweldige museum lezen, want helaas denken Nederlandse recensenten nog steeds dat ze betaald worden om te zeiken i.p.v. te kijken.
