Rust en de massamens

werk in uitvoering

Het geld verdienen met aparte musea voor de kerkse kunst, waarover in in het vorige stukje schreef, valt waarschijnlijk enigszins tegen. In Orvieto waren we de enige bezoekers van het naastgelegen museum van de Duomo, terwijl de kathedraal zelf al flink aan het vollopen was.

Bij een tekeningen expositie in de Uffizi waren we ook de enige bezoekers, maar dat kwam hoogstwaarschijnlijk door het feit dat de ingang verborgen lag. Eén van de vele tekortkomingen van dit stoffige museum. De expositie was wel de moeite waard en de ruimte de enige gemoderniseerde van het hele museum.

Bovenstaande foto is genomen in het nieuwste museum van Orvieto, dat nog niet klaar was maar wel open voor bezoekers (ja, we waren de enigen :)). Het toont de beelden die voorheen in de Duomo stonden.

zelfbeschouwing

spiegel van Anish Kapoor

Dit was niet de meest spectaculaire spiegel van Kapoor die ik zag in Bilbao. Maar in het Museo de Bellas Artes waren ze minder fanatiek in het weren van camera’s dan in het Gugenheim.

En goed nieuws: museum de Pont in Tilburg heeft een losstaande gebogen spiegel van Kapoor verworven.

benesse house, naoshima

uitzicht vanaf het hotelterras

Benesse Art Site Naoshima is een project van een bedrijf en stichting die kunst en goed leven willen stimuleren. Dat is niet uitzonderlijk in Japan, ook het MIHO museum heeft naast het tonen van kunst het goede leven als doel. Wat een goed leven is lijkt mij een filosofische vraag die op vele manieren te beantwoorden is.  Benesse biedt een aantal musea voor moderne en hedendaagse kunst en een luxe hotelaccommodatie op een aantal eilanden in de Japanse binnenzee.

Het bekendst en tevens oudst is Naoshima Island. Er zijn drie musea en een aantal art houses. Die art houses zijn oude gebouwen in een dorp op het eiland de gerestaureerd zijn en door kunstenaars ‘bewerkt’ zijn. Eén toont een lichtinstallatie van James Turrell, een ander is geïncorporeerd in een kunstwerk door Shinro Othake.

Een deel van de hotelkamers ligt in het Benesse Museum, de rest is verdeeld over twee paviljoens. In alle kamers is kunst. Op onze kamer hing een tekening van Frank Stella.
Het hotel heeft twee restaurants, een Japans restaurant in het museum en een westers restaurant bij de hotelgebouwen.

Tijdens het verblijf is het duidelijk dat Benesse (= live well) haar naam eer aan doet. Goede kunstwerken, prachtig gepresenteerd in een mooie omgeving. Mooie comfortabele hotelkamers, heerlijk eten en een geweldige service.

Nou gaat het goede leven niet enkel over goede verzorging. Die verzorging zorgt voor een rust en welbevinden die denken, meditatie en zijn dienen.

in het Chichu Art Museum

painting pleasure (doktor faustus)

deeloverzicht

Ter afscheid van directeur Gijs Frieling en ter meerdere ere der schilderkunst is W139 vakkundig volgeschilderd. En ook hier weer een voorname rol voor de stripkunst. In Nederland krijgt de strip nu eindelijk erkenning als kunstvorm. Soms vind ik het weinig nut hebben om een striptekening op doek te schilderen, liever blader ik in een boek. Maar hier in W139 is het op de muur geschilderd en feitelijk een groot stripverhaal waarin we als bezoekers kunnen dwalen.
Het is een meerdelige wandschildering naar de roman Doctor Faustus van Thomas Mann. Negen schilders hebben elk taferelen uit het boek in plateaus omgezet en gezamelijk zijn ze tot een compositie op de muren van de tentoonstellingsruimte gekomen. Tussen de scenes in staan de sponsoren, geschilderd als onderdeel van het geheel.

Nog een bijkomend voordeel: na het bezoek aan deze kijkdoos zal niemand het nog in zijn hoofd halen te zeuren over de ‘dood van de schilderkunst’.  Tot 30 mei te zien in de Warmoestraat (achter de Bijenkorf) in Amsterdam.

space is the only truly abstract quantitity

zonder titel (arsenale)

Other than in science fiction, it has no narrative. Aldus Anish Kapoor in gesprek met Donna de Salvo in de prachtige monografie over Kapoor uitgegeven voor Phaidon.

Bij het lezen hoor ik regelmatig mijn yoga  lerares in mijn hoofd. Hoe ze ons erop wijst dat we de ruimte om ons heen kunnen voelen, zo is Kapoor altijd bezig met het object en de ruimte erom heen. Object en non-object. En vanzelfsprekend met de huid van het beeld dat nu eeenmaal het vlies tussen de binnen- en buitenruimte is. En via die huid komt hij dan weer bij het vlees, zoals zichtbaar in de wasbeelden van de laatste jaren. Want naast abstract is het werk van Kapoor concreet. Het is een complexe en vanzelfsprekende combinatie van formele beeldhouwkundige elementen, mythes, sex en verdwijnen. Het combineert vele schijnbaar tegenstrijdige elementen. Het resultaat is echter nooit gecompliceerde beelden maar juist heel eenvoudige objecten die rechtstreeks door lijf en hersenen ervaren kunnen worden.

(de foto toont geen werk van Anish Kapoor maar is door mij genomen op het Arsenale terrein in Venetië)

garage sale

Townhall
Townhall (foto van www.jurriaanmolenaar.com )

Marian Cramer Projects is een nieuwe galerie in Amsterdam. De eigenaresse heeft haar garage omgevormd tot galerie. Ik was daar eind januari bij de opening van de expositie van Jurriaan Molenaar.

Hoewel het een kleine ruimte betreft was het een mooie expositie. Goed werk en zorgvuldig ingericht. Ik begreep dat Marian Cramer tot voor kort conservator bij Het Stedelijk was. De  galerie heeft (nog) geen website, meer informatie heb ik ook niet. Zo weet ik niet of ze ook elders exposities gaat organiseren.Wel inspirerend zo’n start vanuit huis.

De expositie van Jurriaan is t/m 31 maart op afspraak te bezoeken, tel. 06 14780171.

html, body {
width: 100%;
height: 100%;
}

in-finitum

eerste verdieping
eerste verdieping

Zoals ik in mijn vorige stukje schreef was is niet enthousiast over de Biënale van Venetië. Na de eerste dag in de Giardini ergerde ik me aan de gemakzucht waarmee de tentoonstellingen samengesteld waren. Ik herinnerde me dat halverwege de jaren 90 dit soort ergernis geregeld ervoer en dat het me toen motiveerde om het zelf beter te doen en, samen met Hanneke van Buitenen, de expositie Mycelium te organiseren. Nu vroeg ik me juist af of ik nog wel wilde exposeren.

Deze gedachten had ik op weg naar het Palazzo Fortuny. In dit voormalige atelier van fotograaf, textiel- en toneelontwerper en schilder Mariano Fortuny vond de expositie In-Finitum plaats. Een project van de Belgische kunstverzamelaar en handelaar Axel Vervoordt. Over vier verdiepingen waren 300 kunstwerken te zien “The works of art range from archaeological non-finished items over incomplete Old Master paintings to contemporary installations capturing the infinity. The works on show come from the collection of Axel Vervoordt, from the Musei Civici Veneziani and from various public and private collections all over the world.”

De expositie begon op de begane grond in donkere kelders waar de werken met spots uitgelicht waren, op de eerste verdieping was het ook tamelijk duister en waren de wanden met textiel bekleed, op de tweede verdieping en zolder was er wel volop daglicht.

Een zeer intrigerende tentoonstelling waarin de individuele kunstwerken autonoom bleven én opgingen in een geheel. Dit was voor mij het tegendeel van de schijnbare gemakzucht op de Biënale. Deze verzameling werken was met zorg gekozen en tentoongesteld vanuit liefde voor kunst. Ik kreeg weer zin om zelf aan een expositie te werken.

kunst ervaren

rietveldacademie
rietveldacademie

Een oude wijsheid luidt: openingen zijn het slechtste moment om kunst te kijken. De laatste drie keer dat ik het NIMK bezocht miste ik echter een gesprekspartner. Het werk nodigt uit erover te praten, sterker nog het bevredigt niet er enkel naar te kijken en luisteren. Dat komt doordat kunst momenteel ‘ergens over gaat’ en NIMK maakt regelmatig thema exposities en wil zelf dus ook een verhaal vertellen. Als ik naar een opening ga kan ik met andere bezoekers praten, met de samensteller(s) en vaak ook de kunstenaars. Misschien zijn de druk bezochte openingen bij het NIMK juist de beste gelegenheid de geboden kunst te ervaren.

(een mens is nooit te oud om te leren: dankzij de spellingscontrole in Firefox weet ik nu dat misschien met twee essen is)

beetje denken, stukjes schrijven, foto’s maken,

Ian Wallace in Witte de With
Ian Wallace in Witte de With
dat wil ik.

Zei ik tegen de vriendin waarmee ik de tentoonstelling van Ian Wallace bezocht in Witte de With.
We keken naar een foto waarop de kunstenaar aan het werk was achter een tafel in een galerie. Een vrijwel identieke foto, maar dan in zwart wit en met een 20 jaar jongere Wallace, hing elders in de expositie. A Literature of Images heet de exposite en dat was de reden van mijn bezoek.
De titel is gelijk aan die van een tekst van Wallace die op de tentoonstelling te lezen valt en waar hij zijn interesse in beeld toelicht.
De tekst ligt op een tafel die als een lijn schuin in de ruimte staat. Er liggen ook fax uitwisselingen met galeries op. Daarin wordt over het werk, de betekenis ervan, het verschepen van werk en ook over de benarde inkomenspositie van de kunstenaar geschreven.

Ian Wallace heeft een consistent oeuvre opgebouwd dat zich door de jaren heen is door blijven ontwikkelen. In de tientallen jaren dat hij als kunstenaar werkzaam is is de betekenis en de positie van beeld(taal) ook flink veranderd.
De expositie is een aanmoediging om daar over te denken. Over een literatuur van beelden anno nu.

In Rotterdam bezocht ik ook Warum 2.0, een installatie in V_2. Ook sterke visuele en auditieve ervaring waarbij betekenis en interpretatie van beelden ook onderzoeksgebieden zijn. Komt wellicht ook nog een stukje over.

Scroll to Top