Anti is nooit oké. Door anti te zijn verbindt je je met waar je tegen bent. Een ant-fascist (Antifa) is een variant van fascist, hij/zij neemt kenmerken en technieken over van de fascist. Being numerous essays on non-fascist life van Natasha Lennard is een teleurstelling.
Ik had verwacht dat het over het leven in/als veelheden zou gaan in de lijn van Deleuze & Guattari en no-fascist life over hoe een leven vorm te geven in deze duistere politieke periode.
Maar het boek is een pleidooi voor antifascisten en het gaat over het rascistische, rechtse, justitiesysteem in de USA. Dat laatste is helaas bekende stof.

Een boek over VEELHEDEN (mulitudes) over leven na de illusies van het IK gekoppeld aan ruimte scheppend (samen)leven zou hoogst interessant zijn. …

BEING NUMEROUSRead More »

Another fine mess, die uitspraak van Laurel en Hardy komt omhoog in mijn hoofd elke keer als ik aan het nieuwe jaar denk. Dankzij de onnozele Nederlandse stemmers zal er ook komend jaar niets ten goede veranderen. Droef, ergerlijk.

Ik lees in De Spektakelmaatschappij van Guy Debord en lees over octopussen op internet. Eerst een artikel over het onzalige plan om octopussen te kweken voor onze consumptie, daarna een interview met Laure Provost. In beide artikelen wordt gesproken over de hoge intelligentie van deze dieren, hun bijzondere motoriek en grote schoonheid.
Het feit dat mensen andere soorten willen opsluiten en fikken, willen kwellen en exploiteren is verschrikkelijk en de zoveelste uiting van de spektakelmaatschappij. Alles is product, een non productief leven wordt als waardeloos ervaren. NIETS HEEFT WAARDE behalve onze opgeklopte eigendunk.
De Tentakelmaatschappij grijpt in op alle facetten van het leven, zij omstrengelt en wurgt ons. Ze laat ons niet los en laat ons geen ruimte.

Vandaag liep ik te wandelen en ik dacht: hoe ben ik zo geworden? Waarom moet ik voelen dat ik niemand van deze mensen nodig heb? Ik kan zonder hen leven. Ik hou niet van ze, noch van hun levens. Ik kijk veel liever naar de schilderijen van Van Gogh…

Tegelijk doet het ook pijn dat er hier niemand is met wie ik werkelijk kan praten, buiten twee of drie oude vrienden. Leo, Algis, Adolfas – we hebben elkaar niets meer te zeggen, we zitten zwijgend bij elkaar, als drie steile bergen, we hebben elkaar alles al gezegd.

Dus ga ik de straat op, hopend op genade.

Het is moeilijk. Het doet pijn om alleen te wandelen.

Gisteren heb ik de hele avond op de stenen trap voor het huis gezeten, naar de straat gekeken, naar de verre lichten in de haven, de roze avondwolken, de smerige voortuin. Ik nam de avond in me op, in een poging de wurgende pijn te stillen. Ik wist wel dat dit een gemiddelde, smerige buurt was. Dat die niets te maken had met wat het leven echt is. Maar ik hunkerde echt naar een vorm van leven. Zoals een gore kop koffie drinken in een groezelige lunchroom.

Het leek alsof mijn eenzaamheid opsteeg uit elk object, uit de vieze zwarte daken, de lucht, de snippers papier op straat.

Ik kon door deze straten blijven lopen, langs de rivierkade, doelloos en gevoelloos – zoals ik zovele avonden hier had gedaan – gewoon ik en de stad. Geen geleste dorst, een en dezelfde eenzaamheid.

Maar vanavond, deze avond, wilde ik dat niet weer gaan doen. Ik zat hier gewoon en ik staarde, zonder werkelijk iets te willen zien. Staren – dat is oké. Een bevroren pijn. Ik wilde geen gedachten denken.

Jonas Mekas, New York
Gelezen in de Witte Raaf

‘I cannot stand the fact that everything is the accumulation of ‘distortion’ owing to one’s slanted view. I want the truth. I want to feel the truth by any possible means. I want someone or something to let me feel it… I know no other way but to present the structure of a drama which assumes fiction as fiction, that is, as fabricated truth.

Yoko Ono, 1999
In conversation with Kristine Stiles