Iris Kensmil en Remy Jungerman in het Nederlandse paviljoen
Een verantwoorde academische expositie
900
Het eerste deel van het Milanese museum voor twintigste eeuwse kunst was weinig interessant. Het herinnerde me aan de Rotterdamse kunstacademie waar dit soort ouderwetse kunst onderwezen werd. Geen wonder dat ik het daar niet uithield, dat soort kunst is zoooo gedateerd. Modigliani, Balla, Severini, de Chirico, Manzoni, Fabro, Kounellis. Witte mannen, ook de favoriete doelgroep van de academie.
Gelukkig warden er twee tijdelijke tentoonstellingen van vrouwen die wel interessant waren, Renata Boero (foto boven) en Marinella Pirelli.
Sheela Gowda in HangarBicocca
Een immens grote hal met daarin een mooie overzicht van het werk van een boeiende Indiase kunstenares wiens werk ik voor het eerst zag. Zorgvuldig samengesteld en ingericht.
Giorgio Andreotta Calò in HangarBicocca
Hoogtepunt van Milaan was Pirelli HangarBicocca, een paar grote hangars aan de rand van de stad waar hedendaagse kunst getond wordt.
In één van de hangars staat een groot werk van Anselm Kiefer permanent opgesteld. Kiefer is een dramatisch romantisch kunstenaar die na zijn verhuizing naar Frankrijk uitverteld bleek te zijn.
De eerste ruimte waar we in liepen was van Giorgio Andreotta Calò, een kunstenaar die ik nog niet kende en een prachtige installatie had gemaakt waarin hij eerder werken samengevoegd had. Film, objecten, sculpturen en prachtige muziek van BJ NIlsen.
Rovert Irwin in Varese
En dan de hoofdreden om naar Varese te reizen, een aantal permanente werken van Robert Irwig.
Dan Flavin in Varese
Niet eerder zo veel werk van Dan Flavin bij elkaar gezien en dat in permanente opstelling in Panza Varese.
FundazionePrada
De vaste collectie van FundazionePrada was zwak maar de plek was oké. Bovenstaande foto is gemaakt in het trappenhuis van de nieuwbouw door OMA/Rem Koolhaas.
Hieronder de buitenkant en de garderobe.
poems
ik moet interesse maken voor poëzie, gedichten. En niet perse beeldgedichten maar GEDICHTEN. Dingen zeggen in niet nuttige taal. Vrije taal. Doelloze woorden. Woorden, klanken, tonen die een werkelijkheid oproepen die buiten de regulier, de utilitair economische valt. Dichter bij de echte wereld, die verborgen ligt onder onze christen kapitalistische.
spreken buiten alledaagse waarheden.
pas bij het lezen van het IM van Les Murray in de Groene begreep ik wat dichtkunst kan zijn. Niet de romantische freumelarij die het vaak is. Maar een ware dichtkunst, die van de niet-economische taal. De taal van het leven, vrije taal. Tekst taal. Woorden taal.
Elk leven is goed
Beter als je leeft naar je mogelijkheden, je talenten weet te gebruiken.
Dat sluit ook aan op mijn interpretatie van Nietzsches Uebermensch, die volgens mij geen bijzonder soort mens is maar een mens die het optimale uit zijn mogelijkheden haalt.
Nietzsches Uebermensch sluit in deze interpretatie naadloos aan op Spinoza.
Schrijven om te schrijven
Tekst om de text.
Zich uiten om te bestaan.
Voor mij is het woord belangrijk.
Maar niet meer dan beeld en geluid. (En wellicht geur en tastzin)
Soms denk ik dat schrijven tot een belangwekkender bestaan leidt. Vaker denk ik dat het niet zo is. Bestaan hangt meer af van ademhalen.
We kunnen zo veel meer.
Bouvard en Pécuchet
is een mooi medicijn tegen de waan van de dag. Na en paar uur er in lezen heb ik meteen minder behoefte aan ‘nieuws’. Er is zoveel onnozelheid. Vooroordelen, meningen zonder denken. Er wordt heel weinig gedacht, dat is niet perse iets van deze tijd.
Op pagina 285 lezen de heren Spinoza. Heel boeiend maar ook vel te moeilijk vinden ze. Ze gaan weer verder met andere boeken. En zo vervallen zij tot hetzelfde gedrag als ze andere verwijten. De basis voor ons denken is door Spinoza gelegd. Daar kunnen we op verder, zoals Deleuze gedaan heeft, zoals Braidotti doet. Zoals ik wil doen. Denken in de lijn Spinoza, Nietzsche, Deleuze. Denken om het denken. Denken verbeelden.
Inspirerend is ook dat Bouvard en Pécuchet hun eigen encyclopedie gaan schrijven. Een combinatie van kopiëren, redeneren en fantaseren.
letterlijk
Het is een fout die ik vroeger ook maakte: een te letterlijke verbeelding. Ik bedenk dan een uitgangspunt en blijf er in de uitvoering te dicht bij, het resultaat is dan een illustratie. De uitdaging is wel vanuit een uitgangspunt te werken maar in de verbeelding het beeld meer ruimte geven.
Der Erste der Zukunft
Dit fraaie werk van Cosima von Bonin uit 2008 is momenteel te zien in het Stedelijk.
Humanities
Meer dan ooit hebben we de humanities, geesteswetenschappen, nodig. Filosofie voorop. Denken. Verhalen. We, als mensen, moeten ons opnieuw positioneren, ten opzichte van elkaar en onze omgeving. Ten opzichte van techniek en een veranderend klimaat. En ook hoe met elkaar om te gaan. Delen, ruimte, bronnen, wensen, middelen, veiligheid.
We hebben verhalen nodig over mogelijkheden, wat kan, welke kanten we op kunnen. Positieve energie. Vooruit.
Er is momenteel juist veel nostalgie, terug naar wat nooit geweest is. Niet alleen kunnen we niet terug, we willen het ook niet.
We willen uitzicht. Alles wordt niet slechter, doemdenken is niet nodig. Kennis en inzicht delen.
Dat is ook wat Eef doet met zijn plannen voor het buitengebied van Brummen, met gebruik van nieuwe techniek, kennis en inzichten onze leefomgeving een nieuwe kans geven.
Politici wentelen nu elke crisis af op de minder machtigen, de minder rijken, dát is de voedingsbodem voor nieuw fascisme.
Het opwaartse denken, een nieuwe opbouwende denkwijze, een 21e eeuws Spinozisme. Een creatieve, scheppende denkwijze.
Rosi Braidotti & Spinoza
De humanities (geesteswetenschappen) worden bedreigd terwijl ze essentieel zijn voor ons (voort-)bestaan. We moeten ze hervormen, updaten, om hun positie terug te veroveren. Hoe kunnen we dat doen en hoe delen we kennis?
Braidotti in gesprek met Marja Pruis, 2013