ik moet interesse maken voor poëzie, gedichten. En niet perse beeldgedichten maar GEDICHTEN. Dingen zeggen in niet nuttige taal. Vrije taal. Doelloze woorden. Woorden, klanken, tonen die een werkelijkheid oproepen die buiten de regulier, de utilitair economische valt. Dichter bij de echte wereld, die verborgen ligt onder onze christen kapitalistische.

spreken buiten alledaagse waarheden.

pas bij het lezen van het IM van Les Murray in de Groene begreep ik wat dichtkunst kan zijn. Niet de romantische freumelarij die het vaak is. Maar een ware dichtkunst, die van de niet-economische taal. De taal van het leven, vrije taal. Tekst taal. Woorden taal.

Beter als je leeft naar je mogelijkheden, je talenten weet te gebruiken.
Dat sluit ook aan op mijn interpretatie van Nietzsches Uebermensch, die volgens mij geen bijzonder soort mens is maar een mens die het optimale uit zijn mogelijkheden haalt.
Nietzsches Uebermensch sluit in deze interpretatie naadloos aan op Spinoza.

Tekst om de text.
Zich uiten om te bestaan.
Voor mij is het woord belangrijk.
Maar niet meer dan beeld en geluid. (En wellicht geur en tastzin)
Soms denk ik dat schrijven tot een belangwekkender bestaan leidt. Vaker denk ik dat het niet zo is. Bestaan hangt meer af van ademhalen.
We kunnen zo veel meer.

is een mooi medicijn tegen de waan van de dag. Na en paar uur er in lezen heb ik meteen minder behoefte aan ‘nieuws’. Er is zoveel onnozelheid. Vooroordelen, meningen zonder denken. Er wordt heel weinig gedacht, dat is niet perse iets van deze tijd.
Op pagina 285 lezen de heren Spinoza. Heel boeiend maar ook vel te moeilijk vinden ze. Ze gaan weer verder met andere boeken. En zo vervallen zij tot hetzelfde gedrag als ze andere verwijten. De basis voor ons denken is door Spinoza gelegd. Daar kunnen we op verder, zoals Deleuze gedaan heeft, zoals Braidotti doet. Zoals ik wil doen. Denken in de lijn Spinoza, Nietzsche, Deleuze. Denken om het denken. Denken verbeelden.
Inspirerend is ook dat Bouvard en Pécuchet hun eigen encyclopedie gaan schrijven. Een combinatie van kopiëren, redeneren en fantaseren.

een essay uit This sex which is not one van Luce Irigaray. Toen ik de titel las dacht ik direct aan mijn eigen fluid werk.

De tekst lijkt te gaan over het mijden van vloeistoffen in wetenschappelijk onderzoek en de fixatie op wiskunde.
Denken is gebaseerd op chemie en elektronica, vloeistoffen en processen. Die zijn in theorie instabiel maar flexibel is juister, ze passen zich aan vinden nieuwe wegen en verbindingen. De hersenen werken bij uitstek rhizomatisch. Een prototype voor het internet maar veel ontwikkelder.

Irigaray lijkt vooral de psychoanalyse tegen te spreken. Een denken dat in Frankrijk lang belangrijk is geweest. Waar ook D&G zich tegen verzet hebben.
De tekst klinkt ouderwets, ze is uit 1977 en lijkt buiten het debat dat toen in Frankrijk gaande was weinig meer te betekenen. Jammer want de titel klonk goed en ik denk zeker dat het vloeibare nog steeds aandacht tekort komt.