All art is experience, yet all experience is not art. The artist chooses from experience that which he defines out as art, possibly because it has not yet been experienced enough, or because it needs to be experienced more.
[from a report on the Irwin-Turrel-Wortz collaboration]
is de titel van een boek waarin een serie interviews met kunstenaar Robert Irwin door Lawrence Weschler. Oorspronkelijk verschenen in 1982 en in een uitgebreide versie uitgegeven in 2008, want de gesprekken tussen Irwin en Weschler zijn voortgegaan.
Het is een buitengewoon boeiend boek, een van de beste boeken over kunst die ik gelezen heb. Opwindend, leerzaam. Het verbaast me dat ik er niet eerder van gehoord heb. Elke kunstacademie zou het haar studenten moeten aanbieden.
Ik kende zelfs Robert Irwin tot twee weken geleden niet en dat terwijl hij de ontwerper van Dia:Beacon is, mijn favoriete museum.
Kunst, waarneming, ruimte, ervaring, verbeelding, licht. Lees dat boek.
In herinnering aan mijn vriend Ed Boumans, die afgelopen vrijdag stierf.
Sonic Acts 2015 was four days of lectures, installations, images and movies. About our planet, that tiny particle of the universe we live on for the tiniest period of time. Despite that very short time we manage not only to eradite ourselves and take with us lots of other species, we even succeed in altering the planet.
And while we’re doing this we still make great art and enjoy ourselves. We’re a remarkable species. Today I learned about the the bar-tailed godwit, infrasound and all the communication that’s going on without us noticing it. We’re so stupid and under-developed it becomes funny.
we’re not living in the post-9-11 era, we’re living in the post-hiroshima era. and we’re moving into the post-human era, where finace is more important than people.
Ik zit deze dagen op sonicacts.com/2015 met dit jaar als thema het antropoceen, oftewel dat onze aanwezigheid op aarde een nieuw geologisch tijdperk zal vormen. Wij veranderen de planeet ingrijpend. De eerste sprekers noemden o.a. Hiroshima, de atoombom beïnvloed de biosfeer en dat zal miljoenen jaren merkbaar zijn. Maar even interessant vond ik de opmerking dat we daarmee onze eigen uitroeiing in gang zetten. Met de bom op Hiroshima begon dus onze zelfmoord als soort, boeiende gedachte.
Nadat een rechter Luc Tuymans terecht gewezen had wegens het naschilderen van een foto, las ik gisteren over een Amerikaanse fotograaf die Richard Prince aanklaagt omdat hij een foto van hem gereproduceerd heeft en als hij eigen werk toont.
‘s Avonds las ik in ’20+ years witte de with’ over de expositiecyclus Morality. Daar was ik in 2009 en 2010 en bij Act 1 maakte ik foto’s van een projectie van Ron Terada. De foto’s zijn mijn visie, het laat zien wat ik toen zag. Dat is niet wat er te zien was, het gaat niet over het werk van Terada.
Hoe ga je met beeld om, in hoeverre gebruik je beeld van anderen. Een discussie die ook speelt in de muziek, waar het gebruik van samples integraal onderdeel van het componeren geworden is.
In de discussie rond Richard Prince vinden sommigen het vreemd dat hij werk van anderen toeëigend maar er wel zelf copyright op eist. Dat is inderdaad hoogst eigenaardig.
De titel van het praogramma van Witte de With in 2009/10, Morality, is voor mij aanleiding om mijn foto’s hier te tonen.
