Florence was een teleurstelling, Orvieto het tegendeel. De stad ligt zo mooi op een gedoofde vulkaan als de promotiefoto’s tonen en de fresco’s van Luca Signorelli in de kathedraal zijn tijdloos en mooi. Ze ogen als hedendaagse strips, verbeelden een zeer oud verhaal en zijn in de 16′ eeuw gemaakt. Onder andere zien we Killer engelen die met laserstralen aardbewoners doden en honderden fitnesstypes die naakt uit de aarde verrijzen En dat in een kerk :). In een catalogus zie ik blow-ups en de frescobarsten in koppen doen me denken aan Enki Bilal. Ik vermoed dat veel striptekenaars dit werk van Signorelli bestudeerd hebben.

Orvieto is ook een prettige stad. Met fraaie gebouwen, een park, winkels en prettige restaurants.

Gisteren opende de Prix de Rome 2011 in Smart Project Space. Het is een expositie zoals we van Smart gewend zijn: over de werken is goed nagedacht, het is braaf politiek en beeldend onbetekenend. Vluchtingenproblematiek, vrijheid van meningsuiting in het Europarlement en dat in films die variëren van doorsnee tv documentaires tot amateuristisch lokale tv werk. En dit is dan de presentatie van de belangrijkste Nederlandse kunstprijs. Het werk wordt vermoedelijk als kunst gezien omdat de makers kunstonderwijs gevolgd hebben en/of omdat ze hun werk ingestuurd hebben voor een kunstprijs.

Uitzondering op de nietszeggendheid was  het werk van Vincent Vulsma, die intrigerende weefsels toont. Het oogt als fotokopieën van weefsels omgezet in weefsel. Vreemd, onbegrijpelijk, mooi.

Met mijn gewone camera gebeurt het niet meer, maar gelukkig gaat het een enkele keer nog mis met mijn not-always-smartphone: afdrukken tijdens het opbergen. Dit is wel een heel mooie.

Dagen heeft deze bank zo ontveld op straat gestaan. Eén van de reden om het te fotograferen, naast de voortgaande serie Urban, is omdat het me deed denken aan werk van Sander Goosen.