Afgelopen zaterdag presenteerde Nils Mühlenbruch zijn nieuwe video, FIX ME UP, met een live vj-show in Planet Art. Na een tijdje uit beeld geweest te zijn zijn de padvinders from outer space weer terug, De video is te zien op drifter.tv. Check it out.
Tijdens de aardbeving is Japan schudden ook de boekenkasten. Op http://togetter.com/li/110567 staan foto en films van bezoekers van bibliotheken tijdens de beving. Natuurrampen leveren vaak, naast veel ellende, mooie beelden op. Bijvoorbeeld deze film genomen in de Mediatheek van Sendai tijdens de aardbeving. Huiveringwekkend en mooi. De maker schuilt onder een tafel hetgeen de zeggingskracht vergroot. En het hangend plafond dat naschud is ook van grote schoonheid. Samen met het geluid van het alarm maakt deze film zeker een kans op een Oscar voor de beste korte film
De volgende foto lijkt bijna een scene uit de Matrix of uit een Manga.
De Groene ging weer eens naar Rotterdam om te kijken of het kunstgras daar echt groener is. Een lekker oppervlakkig artikel over het kunstklimaat aldaar. Subsidieverslinder V2 mocht weer eens vertellen hoe geweldig ze zijn, zonder dat de journalist vroeg wat ze dan doen. De V2 baas mocht ook nog vertellen dat ze in R. zo lekker van aanpakken weten en niet zoveel vergaderden als in Amsterdam. Nou vind ik het zo slecht niet om te denken en overleggen voor je doet. Maar ik dacht bij het lezen vooral aan Worm, die voor hun nieuwe huisvesting afgelopen twee jaar waarschijnlijk meer hebben vergaderd met gemeentelijke instanties dan de Melkweg in haar 40 jarig bestaan ;).
Tot mijn verbazing werd er door diverse bobootjes geklaagd over Witte de With, de voornaamste reden waarom ik wel regelmatig naar Rotterdam ga. Zal wel zijn omdat je er na moet denken?
Groot manco was dat er helemaal geen woord viel over de beleidsverandering onder burgemeester Opstelten. Gesteund door Leefbaar Rotterdam zag hij Rotterdam vooral als podium voor massa-evenementen, liefst op het gebied van sport en met veel herrie.
Des te interessanter omdat dezelfde Opstelten, nu met de PVV, minister is in een regering die ook liever grootschalige sportevenementen ziet dan kunst.
Zondagavond waren ze opeens weer bij het NOS journaal: de geel-oranje logo’s. De T-shirts en spandoeken oogden opvallend nieuw. De demonstranten hadden ze niet van zolder of uit kelder gehaald.
Nu is er sinds de hoogtijdagen der anti-kernenergie beweging wel jaarlijks tegen de kernafval transporten naar Gorleben gedemonstreerd, maar dit was toch echt het herintreden van een beweging.
Wat dit precies is weet ik niet. Wellicht was het oorspronkelijk bedoeld als hekwerk voor op een hooiwagen. Dat zou de ladders verklaren. Balon is in ieder geval een merk landbouwwerktuigen dat ik veel tegenkwam in de Franse Ardennen. Maar ik heb het gefotografeerd als sculptuur, een heel fraaie nog wel.
Lang leve zonneenergie. Om je mobiel op te laden heb je nog een ander apparaat nodig om de zonnestralen om te zetten, maar op de mens werkt het rechtstreeks. Ik was tijdens het herintreden van de zomerse helft van het jaar in de Franse Ardennen waar Astrid de Solonge de bomen versierd had met nummerbordjes.
[jwplayer config=”herintreder” mediaid=”1474″]
Hoezo is kunst nutteloos? Een beter gebruik is er toch niet voor kanonnen?
[jwplayer config=”herintreder” mediaid=”1475″]
De wereld om ons heen vergaat (weer eens), maar het leven gaat verder met al zijn saaiheid.
[jwplayer config=”herintreder” mediaid=”1472″]
De zon reflecteert via het water in de Kostverlorenvaart op de wand van de TastyStudio.
Mijn bovenbuurman legde gisterenavond deze fraaie lieren bij het grofvuil. Oh wat zijn ze mooi. Ik heb ze niet nodig en liet ze liggen. Hopelijk heeft een andere voorbijganger er een bestemming voor.
[jwplayer mediaid=”1473″]
Geduldig wachtten we op de volgende trein om de sierlijke slagbomen te kunnen filmen. Japan, bijna een jaar geleden. Toen het leven nog zorgeloos was.
De installatie van Harm van de Berg was direct al een aangenaam welkom. Het vult de ruimte achter de balie van het NIMK, waar ik de expositie CLOUD SOUNDS ging bezoeken. Een aangename combinatie van high-tech en lo-fi. Een vanzelfsprekend samengaan van diverse media, van concept en fysiek beeld.
Dit geldt zowel voor dit werk als de gehele expositie. Ook de combinatie van serieus kunstenaarschap en het duidelijke plezier dat de makers hebben bij hun werk valt me op.
Analoog en digitaal worden vanzelfsprekend gecombineerd. Soms zelfs letterlijk zoals bij dit weefsel van elektriciteitsdraad.
Meerdere deelnemende kunstenaars gebruiken input van anderen via internet. Roel Wouters en Jonathan Puckey gebruiken foto’s, Harmen van den Berg slaapliedjes en het Johny Cash Project van Aaron Koblin en Chris Milk toont fan art. Bezoekers van de website bewerken een videoclip van een nummer van Cash.
Dit klinkt allemaal niet bijzonder en toch is het dat wel in mijn optiek. Ik zie teveel exposities waarin er vooral ideeën overgebracht moeten worden. Of juist een nadruk op techniek, op het medium waarin gewerkt wordt. In CLOUD SOUNDS wordt werk getoond dat op een vanzelfsprekende manier (en dat is het natuurlijk ook!) idee en fysiek combineert, hout en geluidgolven, kabels en code en natuurlijk geluid.
De expositie is nog t/m 29 april te zien in het NIMK in Amsterdam.
Het was me al opgevallen bij de open dagen van de Rijksacademie: de soldeerwerkplaats. Oftewel het elektronica lab. In ons computer- en robottijdperk een essentieel onderdeel van een kunstonderwijs instituut.
Het woord soldeerkunst kwam in mijn hoofd op bij het zien van de installatie van LoVid (Tali Hinkis en Kyle Lapidus) in het NIMK.
[jwplayer config="herintreder" mediaid="1444"]VINYL+ (2009-2010) van Jonas Bohatsch in het NIMK.
Het ontbreekt het Stedelijk in ieder geval niet aan zelfspot, getuige het feit dat deze poster onderdeel is van de posterwand in het Tijdelijke Stedelijk. We weten inmiddels dat eind 2011 ook niet haalbaar is voor de oplevering van het vernieuwde museum. Een deel van de collectie is nu wel te zien maar we zullen minstens tot 2012 moeten wachten op het Definitieve Stedelijk.
In de stad verraden buitenaardsen zich niet door cirkels in het graan, maar door het achterlaten van piepschuim restmateriaal.
Alweer de tweede openstelling van het Stedelijk in aanbouw. De exposities maakten nauwelijks indruk op mij deze keer, maar het gebouw zelf is zeker ook aandacht waard. Het waren altijd al fijne zalen met de prettige daglicht inval. Maar met de nieuwe velums onder de lichtkoepels, de sobere houten vloeren en de zwevende wanden is het nog meer een drager geworden.
Met de huidige verantwoorde, veilige en bestudeerde opstellingen oogt het nog wat steriel. Het Stedelijk behoeft immers ook eigenwijsheid en lef. Hopelijk groeit de staf er in en wordt het minder braaf, want zolang we nog in afwachting zijn tot de nieuwe expositieruimtes beschikbaar zijn willen we ook verrast worden.
In het kader van de individualisering vragen we niet langer onze ziel te redden, maar mijn ziel :).
Afkortingen veranderen nogal eens van betekenis. Bekend voorbeeld is de VPRO, was ooit afkorting (met puntjes) en is nu naam. Bij de NS is het iets anders, daar veranderde Nederlandse Spoorwegen in No Service. De NS zijn het bekendste voorbeeld van een opvallend verschijnsel: terwijl we steeds meer en betere communicatie hulpmiddelen krijgen, wordt er steeds slechter gecommuniceerd.
In slechte dienstverlening, non-communicatie en schoffering van klanten is de NS een trendsetter.
