Fotocrash

voor carel visser
voor carel visser

Nadat in de gallery plugin geupdate had heb ik de oude verwijderd. Dat had ik niet moeten doen, want daarmee is ook de database verwijderd die de nieuwe versie gebruikt. Niet slim van mij en ook niet van de ontwikkelaar van de plugin dat hiervan geen melding gemaakt wordt.
Ga ik de komende tijd maar nieuwe fotoalbums maken. Voordeel van nieuwe albums is dat ik ook weer over een indeling moet denken :).
Edit: er zijn weer foto-albums, bereikbaar via de links in de rechterkolom. Een aantal series is teruggezet, anderen zijn weggegooid. Er is ook een nieuwe met lege reclameborden.

recycling (2)

vogelverschrikker

Deze fraaie high&lowtech vogelverschrikker ter bescherming van een moestuin zag ik in Carignan, Frankrijk. Er waren er diverse op het hek langs de tuin aangebracht. En ook elders in de straat had het navolging gevonden (of was een buur voorgegaan).

Being with art

pauze

Het herintreden is vooralsnog meer een terugkeer naar de kunst dan naar het kunstenaarschap. Ik zie weer regelmatig tentoonstellingen. In Japan was het vooral design en buhda. Moderne kunst is er weinig te zien en de oude kunst die getoond werd in musea betrof vooral budistische beelden. Uitzondering is de moderne kunst op het eiland Naoshima, daarover bericht ik later.
Verder viel op dat men er voor kiest weinig in een zaal te plaatsen. Ik vermoed dat men zo meer aandacht voor de tentoongestelde werken wil krijgen. Voor een verre reiziger heeft het als nadeel dat er slechts een klein deel van de collectie te zien is. Zo heb ik in geen prenten van Hokusai gezien.

Wilde aanvankelijk dit bericht in het Engels schrijven maar kon geen Engels woord voor herintreder vinden. Zou men dat elders niet doen? Is het daar weg is weg?

Hokusai

Japanners bellen niet

ruimte te huur

althans niet in het openbaar. In de metro en trein mag het niet, elders doen ze het ook niet. Wel worden er voortdurend sms-en verstuurd en spelletjes gespeeld.
Opvallend genoeg op slechts twee typen telefoon: een rechthoekige uitklapper (ca. 80%) en een uitschuiver (de rest).  Die uitklappers moeten vooral een lange batterij duur hebben, want met name de meiden hebben hem de hele dag openstaan.

Ik heb geen idee of men op de kleine schermpjes ook manga en nieuws leest. In ieder geval reizen er weinigen met een strip of krant in de hand.

Go Ginza

warenhuis

Volgens de Lonely Planet is Ginza ingehaald door hippere buurten zoals Rappongi Hills, Shinjuku en Omoto Sando. Maar ach, van architectuur heeft de Lonely Planet sowiezo geen verstand. Hun architectuur mannetje vindt zelfs de Potsdammerplatz in Berlijn geslaagd.
Gelukkig ging ik op de laatste dag van mijn verblijf in Tokio toch naar Ginza en was daar blij mee. De gebouwen die LP mooi vind zijn facade architectuur, opvallende vormen die geen enkele verbinding hebben met de omgeving. Het is geen architectuur, het is effectbejag. Er ontstaat geen straatbeeld. Je krijgt daardoor een onrustige, onaangename omgeving die niet op menselijke aanwezigheid gericht is.

Dat heeft Ginza wel, daar vormen de gebouwen samen straten, het is een wijk. En in tegenstelling tot de nieuwere buurten verveelt het niet na een paar jaar.

ginza 's avonds

Ooit was Kyoto een moderne stad

eighties space age architecture

In de tachtiger jaren van de vorige eeuw is er veel gebouwd in Kyoto. Het moet toen geoogd hebben als een ultramoderne stad. Door de hele stad zie je dit soort opvallende bouwwerken en in de uitgaanswijk Gion zijn er vele straten vol van. Daarna lijkt er niets meer gebeurd te zijn. Dat heeft hoogstwaarschijnlijk met economische crisissen te maken. Nu oogt het vooral gedateerd en het voelt ook droevig als je er doorheen loopt. Dat wordt versterkt doordat er ontelbaar veel uitgaansgelegenheden zijn. Ze zitten ook op de verdiepingen van al die panden. Dit aantal staat niet in verhouding tot het aantal mensen dat uitgaat. Het zou me zelfs niet verbazen als er meer café en restaurantstoelen zijn dan inwoners.

Dit soort filmarchitectuur herinnert me er aan dat Japanse steden, en dan vooral Tokio, een inspiratie vormden voor Cyberpunk schrijvers, William Gibson voorop. Ooit toonden ze de toekomst, nu roept het nostalgie op.

clubtown

Japan is lelijk

straatbeeld

Dat had ik niet verwacht. Mijn favoriete filmland, bekend om zijn fraaie verpakkingen en evenzeer van fraaie stadsgezichten en interieurs in architectuur- en designtijdschriften is in werkelijkheid opvallend lelijk.
Het vak stedenbouw lijkt niet te bestaan. Men koopt een stukje grond en bouwt daar zijn huis of kantoortoren op. Zonder rekening te houden met de omgeving. Ongeveer het Belgische systeem.

Ook de hippe buurten in Tokyo waar de grote (mode)merken hun vestigingen hebben ogen opvallend lelijk. Er wordt vooral facadebouw gepleegd, gimmick architectuur. De ene toren knikt naar links, de ander heeft een gat in de gevel en zo onstaat er een grote drukte maar geen mooi straatbeeld.
Dit alles wordt nog versterkt door de bovengrondse leidingen. Bossen van electiciteits-, telefoon- en andere kabels kunnen weliswaar mooie plaatjes opleveren maar maken toch vooral het beeld nog slordiger.

Ook de tv-decors zijn verbazingwekkend lelijk en druk. Om het nog erger te maken staan er voortdurend teksten in beeld met lelijke photoshop effecten. Deze druktemakerij is geheel in tegenstelling tot het gedrag en de kleding van de japanners zelf.

facadebouw in Tokio

Clichébeelden

japans design

De zebrapaden bij Ginza, de Gosplay tieners, het zijn telkens  dezelfde beelden die je van Japan ziet. En ook de verhalen zijn vaak gelijksoortig. Dat alles in automaten te koop is bijvoorbeeld, terwijl in de praktijk enkel frisdrank en sigaretten te koop zijn. Van die frisdrankautomaten zijn er wel heel veel trouwens.

Wat weer wel waar is zijn de (jonge)mannen in de gemakswinkels die naast elkaar manga’s staan te lezen. Maar verder oogt  Japan  anders dan het beeld dat we hier middels tijdschriften en andere media voor geschoteld krijgen. Zo kleden Japanners zich nog slechter dan Nederlanders en ogen ze vooral grijs. Maar ja, de paar honderd uitzonderingen bieden wel een aantrekkelijker beeld en dat wordt dan ook getoond. En natuurlijk niet vergeten: de metromedewerkers die mensen volle coupe’s in duwen. Dat zal vast tijdens de spits op een paar perrons gebeuren, maar in 99.9% van de gevallen staat men netjes in rijen en vult rustig de wagons. Als die vol zijn wacht met een paar minuten op de volgende trein. Ik geef toe: ook geen opwindend beeld.

can I help you?

shinkansen

De dame van het informatiepunt is blíj als ze ons kan helpen. Is er enkel een Japanse kaart in een restaurant: geen probleem, er is altijd wel een klant die helpt met vertalen. Eén blik op de plattegrond, twee keer je hoofd bewegen en er is alweer iemand: ‘can I help you?’ Meerdere keren liepen mensen een stuk mee om ons naar de bestemming te brengen.

cultuurschok

japanse bink

Ik heb bij mijn thuiskomst uit Japan geen last van een jetlag maar wel van een cultuurschok. In de rij bij de AH word ik niet goed van de halfnaakte vette meiden met hun grote bek, op het zebrapad word ik bijna aangereden door een fietser die vindt dat stoplichten niet voor hem gelden.

In Japan had ik hier al over gedacht: “Wat zijn Nederlanders een onaangenaam volk geworden. Hier in Japan is men niet alleen vriendelijk, het openbare leven verloopt soepel doordat men rekening met elkaar houdt. Men is zich bewust van de aanwezige anderen en beseft dat men één van de velen is. In Nederland is iedereen koning, men vindt zichzelf zó belangrijk. Anderen moeten wijken.
In Japan raken de passagiers niet geïrriteerd in overvolle metro’s.
In het werk heeft men de zelfde houding. Het wordt met inzet verricht. De medewerkers van de spoorwegen bijvoorbeeld zijn vriendelijk, beleefd en behulpzaam.”

japan here we come

picture of picture 2

10 Mei vertrek ik naar Tokio voor een bezoek aan Japan van 23 dagen. In die tijd bezoek ik 9 plaatsen. Steden en dorpen, beton en bergen, oud en nieuw. Geheel in strijd met hedendaagse conventies ben ik niet van plan daar dagelijks over te berichten. Ik verwacht veel te zien, horen, ruiken en voelen en zal daar vast na terugkomst in beeld en tekst verslag van doen.

Terwijl ik mij volzuig met  beelden, indrukken en informatie zal het op deze plek stil zijn.

kennis

Derrick de Kerckhove tijdens de start van de Sonic Acts XIII conferentie

In doen/werken ontwikkelt men kennis. In lezen ontwikkelt men kennis. Louter studeren leidt niet tot kennis. Zijn boeken een bron van kennis of moet de kennis in ons hoofd ontstaan?

Wat is kennis? Inzicht, feitenkennis? Op school moest ik feitenkennis uit de geschiedenis leren. Dat lukte prima, maar een paar dagen na een toets was dat weer verdwenen. Ik denk dat geschiedenis in de vorm van verhalen langer beklijft dan in de vorm van datumlijsten.

debuteren op je negentigste

picture from picture

Millard Kaufman, Amerikaans scenarioschrijver,  debuteerde als romanschrijver op zijn negentigste. Deze week is zijn tweede boek uitgekomen, een jaar na zijn dood op tweeennegentigjarige leeftijd. Dit is geen herintreden maar het is wel bemoedigend.

De boeken, Bowl of Cherries en Misadventure, worden uitgegeven door McSweeney’s.

bescheidenheid

outer space in nimk

De combinatie van Sonic Acts en Beagle helpt in het zich bewust zijn van de eigen plaats.

Tijdens het Sonic Acts toonde een sterrenkundige hoe klein ons sterrenstelsel is en hoe het tamelijk aan de rand ligt van het heel grote heelal. Een week eerder vertelde een geneticus hoe weinig mensen genetisch verschillen van andere diersoorten. Nadat hij eerst al had laten zien hoe al het leven op aarde dezelfde oorsprong heeft. Nu heb ik altijd al het besef gehad dat ik maar een heel klein zandkorreltje ben die bovendien slechts heel kort leeft. Deze recente sterrenkundige en biologische bijscholing bevestigd dit weer eens en het is een heerlijk rustgevende gedachte.

slimme telefoon

foam

Vanochtend vroeg ik me af wie de naam smartphone verzonnen heeft. Daar moet toch iemand als eerste mee gekomen zijn? Misschien een science fiction schrijver? Of een medewerker van IBM (waar volgens de wikipedia de eerste smartphone ontwikkeld is) ?

Dankzij mijn vuilniszak was de tweede gedachte dat de twee Amsterdamse fotomusea passende namen hebben. Huis Marseille is een voornaam instituut in een statig pand met serieuze exposities. foam is luchtig, licht, fris, soapie.
Maar dan herinner ik me de Savon de Marseille en besef dat ook deze ochtendgedachten weer niks meer zijn dan een zeepbel.

zeep

noisy outlaws unfriendly blobs

basket
basket

Noisy Outlaws Unfriendly Blobs, Maps and Legends, these two titels arrived today together with a back-issue of MSweeney’s Quartely Concern. McSweeney’s makes publishing an art. There is a downside to: it’s addictive. Once you start buying them you want them all. Forget the talk about printed books having no future, this quality will always be appreciated. I’ll also switch to e-readers  for most of the books I want to read, but I’ll also keep buying this kind of precious cultural gifts.

is 2010 meer dan 2009?

amsterdam cs
amsterdam cs

Wordt het beter, gaan we vooruit? Is de geschiedenis, het leven een optelsom? Het is waarschijnlijker dat we aftellen, maar aangezien we het eind nog niet kennen rekent dat lastig.

Ik kreeg de laatste tijd veel vragen over mijn herintreden. Dat is fijn, dat mensen dit blog nog volgen en dat ze het nog steeds een goed plan vinden dat ik me weer op het kunstenaarschap ga richten. En het is terecht dat ze zich afvragen of er nog schot inzit. Er gebeurt immers weinig hier de laatste maanden. Herintreden in het hoofd is nooit de bedoeling geweest. Er moet ook iets uit. Niet persé in de vorm van kunstwerken, wel minimaal in de vorm van tekst over het denken er over. Want wees gerust, ik denk er nog steeds over.

01-01-2010, begin van een nieuwe herintreedjaar.

Waar was ik?

unter den linden
unter den linden

 In Berlin, Thüringer Wald, een dorp boven Kassel en daarna veel in de studio. Niet als herintredend kunstenaar maar als webontwerper.

Scroll to Top